Ο τοκετός μου στο σπίτι ήταν γεμάτος στήριξη, κατανόηση και φροντίδα

Θα σας γράψω την εμπειρία του τοκέτού μου γιατί θέλω να την μοιραστώ μαζί σας -να τα ξανα θυμηθώ κιόλας- αλλά κυρίως γιατί θέλω να ευχαριστήσω τους άνθρωπους που με βοήθησαν…

Ολα ξεκίνησαν κάπου στον Απρίλιο του 2012 με τελευταία ημερομηνία περιόδου 12 του μηνός… Η περίοδος πάντα στην ώρα της, αν και ποτέ δεν ήξερα πότε έρχεται ακριβώς λόγω αφηρημάδας…

Λοιπόν υπήρχε η περίπτωση να ήμουν έγκυος, καθότι δεν παίρναμε προφυλάξεις και θέλαμε παιδάκι, Κάπου στο Μάιο αρχίζω και βλέπω μπροστά μου έγκυες πολλές έγκυες…

“Βρε λες να θέλει να μου πει κάτι;” σκεφτομουν.

“Φαντασιόπληκτη” η αμέσως δεύτερη σκέψη.

Όμως έλα που τελικά ότι ζεις το βλέπεις μπροστά σου…. 

Περίμενω την περίοδο κανόνικοτατα με το στήθος φουσκωμένο, αλλά κάτι έχει αλλάξει… τις τελευταίες μέρες  πήγαινα πολύ συχνότερα τουαλέτα από το κανονικό (η συχνοουρία από την αρχή έκανε την εμφάνισή της) και σίγουρα κάτι είχε αλλάξει, το ένιωθα…

Λέω στον καλό μου: 

- Έχω μία μέρα καθυστέρηση!

Και χαχαχα ναι, με περασε για τρελή…

Μετα από λίγες μέρες, καθότι δεν άντεχα, ήρθε το τεστ και μέσα σε δευτερόλεπτα βγήκε θετικο. Έκανα και το δεύτερο για να το πιστέψω!

Χαρήκαμε πάρα πολύ και ξεκινήσαμε τα σχέδια. Που λέτε, λοιπόν, σε κάποια φάση μου λέει ο καλός μου:

- Πάντως εγώ προτιμώ να γεννήσεις σπίτι, τα νοσοκομεία είναι για τους άρρωστους.

Του λέω και έγω:

- Σιγά μην γεννήσω σπίτι! Τι είμαι; Καμιά αγελάδα;;;

Πάνω στο τρελό ψάξιμο που κάνουν όλες οι προσεχόμενες μανούλες, πέφτω σε ένα άρθρο του παιδίατρου Στέλιου Παπαβέντση και έχω μείνει άναυδη. Συμφωνα με την ελληνική πραγματικότητα το μωρό τις πρώτες ώρες τις ζωής του υφίσταται ένα τρομερό σοκ…

Παράλληλα έχω ενημερωθεί από έρευνα για τις παρενέργειες που δημιουργουν όλες οι παρεμβάσεις που γίνονται και κανείς από τους γιατρους δεν αναφέρει τίποτα από όλα αυτά… Το μωράκι μας για κάποιο λόγο παραμένει μέσα στην κοιλίτσα μας, όταν γίνεται πρόκληση αυτό δεν είναι έτοιμο να βγει και φυσικά ούτε το σώμα μας είναι έτοιμο, οπότε σε πολλές περιπτώσεις μπορει να μην υπάρχει διαστολή και πάμε καισαρική ή το μωρό μπορεί να ανεβάσει πάλμους γιατί το καημενο εκεί που καθότανε αμέριμνο ξεκίνησε ο σεισμός και πάλι καισαρικη… Γιατί σου χορηγούν στον ορό συνθετική ωκυτοκίνη, χωρίς να σε ρωτήσουν για την συντομία του τοκετου, να τελειώνουμε κοινώς… Με σένα θα ασχολούμαστε, κυρά μου; Η οποία συνθετική ωκυτοκίνη πάλι μπορεί να στρεσάρει το μωράκι μας και να οδηγήσει σε καισαρικη, δεν αναφέρω καν τους έξτρα πόνους της γυναίκας…

Άραγε, ειμαστε σοφότεροι από την φύση ή θέλουμε να έχουμε τον έλεγχο σε όλα και αυτό το fast food μήπως εχεί μπει σε όλες τις πτυχές της ζωής μας; 

Υπάρχουν πολλές ακόμα παρεμβάσεις που δεν τις αναφέρω γιατί θα χρειαζόμουνα τόμους…

Εκεί κάπου συμφωνώ για τον τοκετο στο σπίτι.

Δόξα τω Θεο συναντήσαμε Ανθρώπους με άλφα κεφαλαίο που ξέρανε πολύ καλα τι κάνανε και μας βοήθησαν στο έπακρο. Αυτές είναι οι μαίες μου.

Είχα μια πολύ καλή εγκυμοσύνη και όλα βαίναν καλώς, πιθανή ημερομηνία τοκετού είχα στις 18/01/13.

Στις αρχές Ιανουαρίου ξεκίνησαν οι επισκέψεις από τις μαίες στο σπίτι όπου μας εξηγούσαν κάθε απορία και με εξέταζαν φυσικά, εμείς ήμασταν χαλαροι και περιμέναμε το μωράκι μας να έρθει φυσιολογικα χωρίς προκλήσεις κτλ…

Ήταν Παρασκευη 18/01, είχαμε ξυπνήσει κατά τις 7 για να πάμε εκκλησία, είχα την ευλογία να κοινωνήσω τα άχραντα μυστήρια του Κυρίου, έπειτα γυρίσαμε σπίτι και περιμένα την μαία μου για να έρθει να με εξετάσει, πινουμε το καφεδακι μας, συζητάμε, μου ρίχνει και μια ματιά και μου λέει:

- Έχεις ένα εκατοστό διαστολή αλλά ο τράχηλος σου είναι ακόμα ψηλα, έχουμε 4-5 μέρες…

Παίρνω και έγω έναν υπνάκο το μεσημεράκι και ξυπνάω κατά τις τέσσερις. Με το που σηκώνομαι νιώθω μια ζεστή σταγόνα, δεν έδωσα σημασία. Πάω τουαλέτα βλέπω λίγο αιματάκι, πάλι δεν έδωσα σημασία… Πάω στο σαλόνι πάλι κάτι τρέχει και ξαναθέλω να παω τουαλέτα… Με το που κάθομαι τρέχουν λίγο τα νερά…

Λεω στον Δημήτρη:

- Μάλλον θα γεννήσω σήμερα….

Απάντηση που ακόμα την σκέφτομαι και γελάω:

- Όχι τώρα αγάπη μου… είμαι στο facebook.

Ενημερώνω τις μαιές μου και παρακολούθω τις συσπάσεις, στην αρχή ελαφριά πονάκια περιόδου, ωραία, λέω, τίποτα δεν είναι… Οι συσπάσεις συνέχισαν να είναι ακανόνιστες και γύρω στις 11 κατέφθασαν στο σπίτι, ακριβώς στην ώρα που είχα αρχίσει να κουράζομαι.

Με εξέτασαν, διαστολή 3 και ξεκίνησαν να φουσκώνουν την ειδική πισινούλα τοκετού, δεν έβλεπα την ώρα να πλατσουρίσω!!!

Να πηγαίνω πάνω κάτω, δεν μπορούσα ούτε να κατσω, ούτε να ξαπλώσω… μόνο περπάτημα!

Όταν μισογεμισε δεν κρατήθηκα, μπήκα μέσα και χαλάρωσα…

Περνουσα τους πόνους με βαθιές αναπνόες βγάζοντας ήχο την ώρα της εκπνοής. Στην αρχή ντρεπόμουνα, αλλά με βοήθησαν να ξεμπλοκάρω.

Είχα έρθει σε μια κάτασταση πολύ εσωτερική, ο φωτισμός χαμηλός, το νερό να απαλύνει τους πόνους, ο Δημήτρης να προσεύχεται και όποτε έρχοτανε ένας πόνος ένα χέρι ήταν εκει, είτε να μου κάνει μασάζ, είτε να μου ρίχνει ζεστό νεράκι στην πλάτη ή την κοιλιά…

Κάποια στιγμή λύγισα, δεν άντεχα άλλο τους πόνους. Τότε ξάπλωσα στο κρεβάτι, μαζί μου ήταν η μία μαία που ξάπλωσε μαζί μου, μου έδωσε κουράγιο τρυφερά και μου συμπαραστάθηκε σαν να ήταν η δική μου μάνα…

Διαστολή 7 γυρω στις 4.30, γρήγορες αναπνοές… Μου φαινότανε πιο ευκολοι αυτοί οι πόνοι, πάλι μέσα στο νεράκι…

Καποια στιγμή νιώθω πως θέλω να πάω τουαλέτα, βγαίνω, παω στο μπάνιο, όμως τελικά ήταν το κεφαλάκι του μωρού μου που είχε κατέβει πολύ κάτω, τέλεια διαστολη.

Πάμε στον καναπέ που ήταν ειδικά στρωμένος σε θέση τοκετού, το ένα πόδι μου στον ώμο της μιας μαίας, το αλλο στην δεύτερη, ο Δημήτρης βλέπει το κεφαλάκι που έρχεται και εγώ τα έχω παίξει.

Μου διορθώνουν την θέση για να μην κλείνει κάπου το κανάλι, μου κρατάει το χέρι ο καλός μου και το άλλο η μαία, παίρνω δύναμη από τους ανθρώπους που εμπιστεύομαι..

Οδηγία για την εξώθηση:

“Παρε βαθιά αναπνοή, κρατα την όπως κάνεις μακροβούτι και σπρώξε…“ 

Προσωπικά μου φάνηκε άκρως κατατοπιστική…

Τα έχω δει όλα… νιώθω το σώμα μου να ανοίγει για να βγει ένας νέος άνθρωπος και συνεργάζομαι γιατί θέλω να τελειώσει το συντομότερο δυνατό, στην τρίτη φορά που σπρώχνω φωνάζω πως δεν μπορω άλλο και τους ακούω να λένε πως αφού το είπα αυτό τώρα θα βγεί, παιρνω δύναμη και από αυτό και συνεχίζω… Σπρώχνω δυνατά και βγαίνει το κεφαλάκι, το πιάνω, μου λένε να βήξω για να μην σκιστώ, δεν μπορώ και βήχουν μαζί μου για να με κατατοπίσουν, λίγο ακόμα και έχει βγει ολόκληρη χωρίς να το καταλάβω, παρα βλέπω ένα κοκκινο μωράκι με τα χερια ανοιχτά να έρχεται σε μενα και μια φωνή να μου λεεί

- Σίσσυ, πάρε το μωρό σου….

Δεν το πίστευα, την πήρα πάνω μου, ήταν ακόμα ζεστή.

Μας σκέπασαν με κουβέρτες και αφεθήκαμε εκεί μέσα σε μια αγκαλιά να πραγματοποιηθεί η πιο όμορφη αναγνώριση.

Μετά από λίγο θήλασε σαν να το έκανε από πάντα… πάνω από μία ώρα.

Εμένα με περιποιήθηκαν με τσάι και φρυγανιές και ένα ράμμα… 

Να αναφέρω μερικά πράγματα ως προς την έκβαση του τοκετού για τυχόν απορίες….

Η εγκυμοσύνη ήταν καλή, δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα, υπήρχε παρακολούθηση γιατρού, το σπίτι βρισκόταν μισή ώρα από το κοντινότερο νοσοκομείο, οι μαιες ήταν εξειδικευμένες και είχαν πραγματοιποιήσει αρκετούς κατ’ οίκον τοκετούς.

Επιπλοκές μπορούν να γίνουν παντού… 

Είχα την τύχη να έχω έναν τοκετό όπως τον ήθελα, με σεβασμό, αξιοπρέπεια, αληθινή φροντίδα και στήριξη.

Οχι να με αντιμετωπίσουν σαν αριθμό ή σαν ευρώ αλλά σαν γυναίκα που γίνεται μάνα…

Είχα την τύχη αντί να με δέσουν με καλώδια, να με απαξιούν και να μου λένε να σωπάσω, αντιθέτως να λάβω την απόλυτη στήριξη, κατανόηση και φροντίδα.

Το μωρό μέσα σε μία μέρα είχε αποβάλει το μηκώνιο, δεν εμφάνισε ίκτερο και σε δύο μέρες είχε ανακτήσει το βάρος γέννησης.

Εγώ από την ίδια μέρα μπορούσα να κάνω τα πάντα…

Αυτοί οι λίγοι άνθρωποι εκτελούν έργο, τους θαυμάζω, χρειάζεται πολλή αγάπη για το επάγγελμα, την γυναίκα και το βρέφος.

Αυτή την στιγμή εκρεμεί μια δίκη στη Θεσσαλονικη, όπου δικάζονται και γονείς για τοκετούς στο σπίτι… Δέχεται πόλεμο ο τοκετός από το σύστημα, γιατί το φυσιολογικό κατάντησε επαναστατικό… Γιατί ο πλακούντας θεωρείται ”απόβλητο μολυσματικού χαρακτήρα”, είναι φανερό πως θίγονται συμφέροντα και πως σκοπό έχουν να τρομοκρατήσουν τους νέους γονείς που σκέφτονται να γεννήσουν στο σπίτι τους.

Είναι ένα γεγονός που με λυπεί αφάνταστα και ποιος ξέρει αύριο μπορεί να δικαστώ και εγώ γιατί διεπράξα το αδιανόητο για μερικούς και μόλυνα το περιβάλλον με τον πλακούντα μου…

Ο τοκετός στο σπίτι δεν ταιριάζει σε όλους όμως είναι δικαιώμα της κάθε γυναίκας να επιλέξει πως θέλει να φέρει στο κόσμο το παιδί της,αρκετά με την ημιμάθεια και τις φοβίες…

Ευχαριστώ προτίστως τον Θεό που μου εδωσε όλα αυτά τα δώρα! 

Ευχαριστώ τις μαίες μου που υπήρξαν δίπλα μου και κάθε μαία που εκτελεί αυτό το καθήκον!

Ευχαριστώ τον Δημήτρη που μου κρατάει το χέρι, που μαζι δημιουργήσαμε το ανθρωπάκι μας!
 

Η νέα μανούλα Σίσσυ

Πηγή eimaimama.gr